Bir Masaldi..

Bir Masaldi..

Dün gece eski kitaplarimi dolaptan cikarirken, aralarinda sayfalari bos bir albüme rastladim.. cevirdim sonra her iki tarafini. bir ize, yazilmis bir iki kelimeye rastlarim diye düsündüm, ama nafile… hangi tarihe ait olduguna dair, hic bir fikrim yoktu..
masanin üzerine koydugum albüme bakarken, hatirlar gibi oldum, bosluga gömülen anilarimi... Gözlerimin önüne net olmayan bir görüntü belirdi. gri renklerin hakimiyetine esir olmuscasina, kaybolup gidiyordu derinlere... koyamadim bu gecen zamanin adini.. grilestikce hersey, hayaldünyasina bir adim daha atmis gibi oluyordum.. En önemlisi de merak etmiyordum ilk defa, dilimin ucunda olani.
..

Gercek olmayan bir masalin, sonu olur mu hic..?

Sonbahar aksamlarinda kurumus yapraklarin hisirtisini dinlerken, bana bir melodiyi cagristiriyorsa.. .
Ya da kis günlerine yakin göc eden kuslarin sohbetlerine tanik olup,, gülümseyebiliyorsam vakistizce…

Bunun sebebi sadece ve hala masallara inandigimdandir.. Yoksa…

Göcmen kuslar, her seferinde özenle kurduklari yuvalarini birakip, kaygisizca göcüyorlar,soguk olmayan ülkelere.… yanlarinda sadece kanatlarinin altina sakladiklari umutlari götürüyorlar… vakit geldiginde geri dönmesini de bu yuzden biliyorlar..

Farkettim ki, umutsuz bir yolculugun sonu, daima ayrilikla bitiyor.. Bir sekilde kaybediyorlar, beraber yürümeye karar verdikleri yollarda, umudun izlerini..
Türkülerin genelinde de ayriliklara sebep gosterilir Yollar..
Yar’a kavusabilmek icin yollara seslenilir, hasret ve özlem gibi kelimelerle…
Eger yollarin da kendine ait bir hikayesi olsaydi, bize neler anlatirdi kim bilir..


Gecmise ait kelimeler kalmis dilimin ucunda.. Bir masal misali
yazmak istedigim..

“ Tam zamaninda yetismisti, kalkmaya hazir olan trene.. Mor renkli atkisini omzuna atarak, kapidan gecenleri bekledi sabirla.. soguk bir kis sabahiydi. Yetisemem korkusuyla acele ederken, eldivenlerini yanina almayi unutmustu..Iceriye girip bir an önce ellerimi isitabilsem diye gecirdi icinden.. sirayla herkes yerini alirken,cantasini bir daha kontrol etti tekrar.. unuttugu baska bir seyinin olmadigindan emin olmaliydi...
Ne de olsa tek gidis biletiyle, geri donüsü olmayan bir yolculuktu onunkisi..

Kalabaliga aliskin olmadigi belli oluyordu yüz ifadesinden, etrafina hic bakmadan oturmustu, on siradaki pencerenin yanindaki koltuga..

Tren yavasca haraket etmeye baslamisti.

Bir film misali geciyordu hatiralari gözlerinin önunden..
Iste gidiyordu, aklinda kalan binbir sorularla birlikte.... Gercek mi yoksa hayal mi görüyorum diye düsündü sonra... Kimsenin aklina gelmezdi bu kadar cesaretli olabilecegine...
Bugulu gözlerle pencereden disari bakiyordu ve akan gözyaslarini silmeye bile gerek duymuyordu..
Gördügü her agac ona, kaybettigi umutlarini hatirlatiyordu..
Trenin durdugu her istasyonda, bunca zaman göremediklerini…


Hemen ayaga kalkti. tren hizini yavaslattiginda, zaman durmustu sanki.. Istasyonda bekleyen insanlarin siluetleri, tek tek kayboluyordu pencerenin önunden... Tipki hayatindan cikardigi karanlik gölgeler gibi...

Son bir defa bakip .. El salladi bosluga..ve kaybolan anilarina...

Belkide bu zorlu yolculugun sonunda, Göcmen kuslar misali kavusacakti Sevginin, umudun yasandigi yere.’’..

Sonunda anladimki..Yasanilan hersey;

‘’Sadece Bir Masaldi. ‘’ Gercek olmaya mahkum olan bir yalan..

Kendimi Farkediyorum..

Kendimi Farkediyorum..

Karanlik odamin bir kösesinde yere oturmus ve gozlerim kapali bir sekilde düsünüyorum.. Butun isiklari kapattim, karanliktan korktugum halde..‘’Bos ver karanlik olsun’’ diyorum sessizce, nasilsa icimdeki karanligi hic bir sey aydinlatamaz… Gökyüzünde ki yildizlar bile gülümsemiyor siyaha bürünmüs yüregime..

Dinledigim sarkidan olmasi gerek, agladigimi farkediyorum...
Odam buz gibi soguk.. Titriyorum, ellerimi isitmaya calisirken..bir yandan da gözlerimden akan yaslari siliyorum.. ‘’Ne tuhaf ‘’ diyorum icimden..
ilk kez göz yaslarimin sicakligi dikkatimi cekiyor. Megerse kendimi hic farketmemisim bugüne kadar ..Bana ait ne varsa aslinda bana ait degilmis,

Hayatim boyunca tereddütlerle yasadigimi farkettim bu gece.. ,hic bir zaman emin olamadigimi, ne kendi duygularimdan ne etrafimdaki insanlardan.
Yasamis oldugum her günü, yalnizca kendime sorular sormakla gecirdigimi..

Sonra yoruldugumu farkettim, kendimle hep bir celiski icinde olmaktan.
Kizdigimi, icten ice üzüldügümü, ve bu sefer kendimden kactigimi…
Aslinda gercekleri görmemezlikten geldigimi

Ayaga kalktim ve penceremin caminda yansiyan yüzümü izledim bir süre..
Taniyamadim kendimi, bir yabanciya bakiyormus gibiydim..
Yillarin biraktigi izlerle beraber ilk kez yüregime baktim bu gece,,
anladim ki ben en cok kendime haksizlik etmisim.. !

Simdi gercekleri görme zamani.. Tüm isiklari kapattim, artik karanliga aitsin.. yazdigim yazilari tek tek yakiyorum.... Ve ardimda biraktigim seni sana birakiyorum.. ‘’ bundan buyuk ceza olamazdi’’ diye icimden gecirirken, bu son sayfanin da digerleriyle birlikte yanmasini bekliyorum..

Hafiften calan müzik düsüncelerimi bölüyor.. ve kendimi müzigin derinligine birakiyorum.. Odam hala karanlik, ellerim soguk.. bir tek göz yaslarim üsümüyor.. sicakligi tenimi acitmaya devam ederken… Susup sadece dinledigim sarkinin son bolümünü yüregime yaziyorum..


*Zaman sadece birazcik zaman..
Kizginligim yalnizliktan korktugumdan
Bilirsin karanliktan da ürkerim cocuklar gibi
Isiklari hep yakarim bu korkudan…

Gidiyorum bütün asklar yüregimde..
Gidiyorum kokun hala üzerimde…

Sana korkular biraktim bir de yeni baslangiclar..
Bir kendim bir ben gidiyorum...!!

*Sezen aksu..


SeherY